İnsanlara daima olarak nasıl yaşaması gerektiğini söylüyorlar. Üstelik bol dini motiflerle gerekçelendirerek topluma ÖMÜR BİÇİMİ öneriyorlar. Dayatıyorlar demiyorum daha o noktada değiliz; neyse ki.
Nasıl yaşayacağımızı söylüyorlar.
Ama bu ekonomik şartlarda NASIL GEÇİNECEĞİMİZİ açıklayamıyorlar.
Son vakitlerde hepimizi dehşete düşüren olaylara tanıklık ediyoruz. Birbirinden bağımsız üzere görünen bu olayların nasıl bir iklimden beslendiğini görmemizi istemiyorlar. Bunun konuşulmasını önleyecek mühendislikler uygulanıyor.
Bir şiddet sarmalının içindeyiz.
Ekonomik şartlar bunda ana etken değil mi?
Enflasyonist ortam, gelir dağılımı adaletsizliği
ve derin yoksulluk tesirli değil mi?
Daha da berbatı tüm bunları kanıksamamamızı bekliyorlar.
Bir şiddet döngüsünün içindeysek bunda hukuksuzluğun, adaletsizliğin rolü yok mu?
Cezasızlık kültürü, yapanın yanına kar kalması üzere olgular sanki halka nasıl yansıyor? Toplumun psikolojisini ne tarafta etkiliyor?
Son yıllarda giderek yaygın biçimde ne görüyoruz? Mafya yapılanmaları. Organize suç
Örgütleri, Kolay yoldan para kazanma modelleri, yasa dışı bahis, gösteriş ve şatafat; görgüsüzlük. Maalesef gençlerin rol modelleri değişti.
Toplum hasta
Bireyler üzere toplumlar da bazen sıhhatini kaybedebiliyor. Bilhassa de ruh sağlığını…
Şiddet sarmalını siyasi kutuplaşma besliyor.
Hedef göstermeler… Ağır ithamlar..
Şiddeti olağanlaştırmak istemiyorsak siyaseti normalleştirmeliyiz.
Katman katman bakalım:
Düşünelim; toplumsal şiddetin ekonomik boyutunda neler var?
Çalışanlarım yüzde 60’ı minimum fiyatla çalışıyor.
Peki minimum fiyatın tamamını versek kiralık mesken bulabiliyor muyuz?
Eğitim? Geleceğe dair tek umudumuzdu. Fırsat eşitliği kaldı mı?
Liyakata dayalı bir sistemden bahsedebiliyor muyuz?
Gelecek korkusu yaygınlaştı. Ümitsizlik arttı. Ana yerde bu yatıyor.
Vahşetin bin bir yüzünü deneyim ediyoruz. Ve acının. Maalesef.
2 yaşındaki Sıla da 8 yaşındaki Narin de…
Ezgi apartmanında yahut İsias otelde yakınlarını yitirenler de, iskeleden düşüp ölen 79 yaşındaki emekçi ve atanmayan öğretmenler de, İliç’te Soma’da yitirdiklerimiz de.. Öldürülen bayanlar da. Hepsi. Şiddet, vahşet boyutunu aldı. Tahlil toplumsal. Ve siyasal. Toplumun ruh sıhhatini tedavi etmeli. Lakin teşhis etmeden tedaviye nasıl başlayacağız ki? NASIL NORMALLEŞECEĞİZ?